Św. Abbo z Fleury - (łac. Abbo Floriacensis)

Ur. ok. 945/950 w okolicy Orleanu - zm. 13 listopada 1004 w klasztorze La Réole. Jeden z ważniejszych uczonych X wieku, opat Fleury (obecnie Saint-Benoît-sur-Loire). Zwolennik reformy kluniackiej, zamordowany przez jej przeciwników.
Od wczesnego dzieciństwa był oblatem w opactwie Fleury, gdzie otrzymał bardzo staranne wykształcenie. Następnie podjął wykłady w swoim opactwie. Przerywał je mającymi na celu pogłębienie wykształcenia pobytami w Paryżu i Reims, gdzie uczył się matematyki i astronomii, oraz w Orleanie, gdzie uczył się muzyki. Już wtedy rozwijał wszechstronną działalność naukową i literacką.
Po 982 opuścił swoje opactwo, by na zaproszenie biskupa Yorku świętego Oswalda objąć kierownictwo szkoły opactwa Ramsey. Został tam wyświęcony na kapłana przez świętego Dunstana. W czasie pobytu Anglii św. Abbo zapoznał się z historią męczeństwa św. Edmunda i napisał jego pasję po łacinie. Dla swoich angielskich uczniów napisał gramatykę łacińską, z tego samego okresu pochodzą Epitome de vitis Romanorum pontificum - żywoty papieży oraz inne traktaty i listy. Św. Abbo przyczynił się do uproszczenia metod obliczania daty Wielkanocy - uczynił to w komentarzu do dzieła Wiktora z Akwitanii. W komentarzu tym przejawia się szerokość spektrum zainteresowań intelektualnych św. Abbona, jako że obejmuje on refleksje o naturze wiedzy, filozofię liczb, uwagi o relacji między jednością i wielością oraz zagadnienia arytmetyczne. Abbo podpiera swoją argumentację przykładami zaczerpniętymi z logiki, gramatyki i kosmologii, umieszczając je wszystkie w szerokim kontekście teologii stworzenia.
Po kilku latach powrócił do Fleury, a w 988 został wybrany opatem po śmierci Oilbolda. Kiedy inny mnich, mający za sobą wsparcie króla Francji i jego syna, biskupa Orleanu Roberta, zakwestionował ten wybór, sprawa nabrała znaczenia państwowego. Był to też początek sporu św. Abbona z biskupami diecezji Orleanu, na której terenie leżało opactwo Fleury. Ostatecznie sprawa została rozstrzygnięta na korzyść św. Abbona przez Gerberta z Aurillac, późniejszego papieża Sylwestra II.
Jako opat św. Abbo nadal prowadził ożywioną działalność naukową. Rozpoczął także działalność reformatorską i polityczną - ostro przeciwstawiał się ingerencji władz świeckich w życie Kościoła, bronił władzy biskupiej i papieskiej, starał się wzmocnić karność duchowieństwa i zwalczał symonię. By osiągnąć te cele, domagał się podniesienia kwalifikacji kandydatów do stanu duchownego i uporządkowania spraw majątkowych Kościoła. Postulował znaczne rozszerzenie autonomii dla klasztorów, widząc w niej środek do podniesienia ich poziomu duchowego i intelektualnego. Wyciszał burzliwe nastroje związane z trwogą przed końcem świata, które pojawiły się w roku 1000. Brał udział w wielu synodach, m.in. na synodzie w Reims, gdzie arcybiskup Reims Arnulf został za sprzeniewierzenie się królowi usunięty z diecezji na korzyć Gerberta z Aurillac.
Trzykrotnie jeździł do Rzymu, co miało związek z jego dążeniem do zwiększenia niezależności klasztorów od biskupów, i powstałym na tym tle konfliktem z biskupami Orleanu. Ostatecznie w 977 uzyskał od papieża Grzegorza V bullę, która pozwoliła znacznie poszerzyć klasztorną autonomię. Na jej mocy opactwo Fleury jako pierwsze w historii uzyskało przywilej egzempcji. Reformy św. Abbona włączyły się w nurt odnowy kluniackiej i uczyniły z opactwa Fleury ośrodek odnowy duchowej. W 996 Król Francji Robert II Pobożny wysłał go do Rzymu, by podjął starania o wstrzymanie interdyktu, który papież chiał nałożyć na króla za małżeństwo z Bertą. W drodze do Rzymu spotkał papieża Grzegorza V, którego wygnał z miasta antypapież Jan XVI. Między papieżem a św. Abbonem zawiązało się przywiązanie i osobiste porozumienie, na skutek którego prośba króla Roberta o dyspensę została odrzucona. Św. Abbo przekonał papieża także do przywrócenia Arnulfa do godności biskupa Reims.
Św. Abbo zginął, gdy usiłował wprowadzić w życie swoje reformy przez wprowadzenie do podlegającego opactwu Fleury klasztoru La Réole mnichów z własnego klasztoru. Stało się to na skutek rany odniesionej, gdy próbował rozdzielić zwaśnione strony. Zataił zadaną mu lancą ranę i udał się do swojej celi, gdzie zmarł w ramionach wiernego ucznia Aimoina, który jest autorem jego żywota. Kult św. Abbona nigdy nie miał charakteru kultu publicznego, mimo że cuda przy jego grobie sprawiły, że zaczęto czcić go jako świętego i męczennika w całej Francji. Jego wspomnienie obchodzi się 13 listopada.
Spisana przez Aimona biografia św. Abbona, w której została zamieszczona także korespondencja opata, stanowi istotne źródło informacji historycznych o panowaniu Roberta II, zwłaszcza o jego relacjach z papiestwem.