Jan z Kęt zw. Kanty

1390 - 1473
wyznawca, kapłan, patron profesorów i studentów.
Pochodził z Malca pod Kętami, stąd zwany Kanty.
Dopiero mając 23 lata udał się na studia do Krakowa, a w 1418 r. uzyskał stopień magistra sztuk wyzwolonych. Od 1421 r. prowadził przez osiem lat szkołę klasztorną u bożogrobców w Miechowie. Wówczas rozpoczął pracę nad przepisywaniem rękopisów, i jak podają źródła, przepisał ok. 18 tys. stron. Świadczyło to o niezwykłej wytrwałości, pracowitości, a także pobożności.
Prawdopodobnie pod wpływem pracy u Rycerzy Grobu Bożego Jan z Kęt odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej i wielokrotnie pielgrzymował do Rzymu.
Uczony kapłan został kanonikiem i kustoszem w kościele św. Floriana w Krakowie, a także proboszczem w Olkuszu, gdzie zrzekł się dochodów.
Zasłynął z wielkiego miłosierdzia wobec ubogich i studentów, których niejednokrotnie finansował i żywił. Był profesorem filozofii i teologii na Akademii Krakowskiej, a także czterokrotnie dziekanem Wydziału Sztuk Wyzwolonych.
Historycy podają, że świątobliwy profesor utrzymywał przyjacielską łączność z bogobojnymi mężami tamtych czasów: Ambrożym (Izajaszem) Bonerem, augustianinem, Szymonem z Lipnicy, bernardynem, Michałem Giedroyciem z kościoła św. Marka, Świętosławem ze Stawkowa oraz kanonikiem regularnym Stanisławem Kazimierczykiem.
Zmarł w wieku 83 lat i został pochowany w kolegiacie akademickiej św. Anny w Krakowie.
Beatyfikowany w 1680 r. przez papieża Innocentego XI, a kanonizowany 16 lipca 1767 przez Klemensa XIII.
Święto patronalne 20 października.