Jadwiga Śląska

ur. między 1174, a 1178, zm. 1243
Patronka Śląska, jałmużniczka.
Była córką Bertholda VI hrabiego na Andechs w Bawarii. Otrzymała staranne wykształcenie w domu rodzinnym, a następnie w klasztorze sióstr benedyktynek w Kitzingen.
W wieku 12 lat poślubiła we Wrocławiu Henryka, syna Bolesława Wysokiego.
Od 1202 r. Jadwiga była księżną śląską, gdyż po śmierci braci i ojca mąż jej został jedynym władcą w księstwie. Urodziła sześcioro dzieci, czworo zmarło w młodym wieku.
Poddanie się woli Bożej i jej żarliwa pobożność udzielały się najbliższemu otoczeniu i poddanym. Żyła w wielkiej ascezie, a Henryk stał się pod jej wpływem wzorowym władcą katolickim.
Jadwiga fundowała szpitale i przytułki dla ubogich, a najsławniejszą fundacją był klasztor cysterek w Trzebnicy, którego przełożoną została jej córka Gertruda. Po przyjściu na świat dzieci Jadwiga i Henryk złożyli w obecności biskupa ślub wstrzemięźliwości, a książę na znak pokuty zapuścił brodę, stąd jego przydomek - Brodaty. Po śmierci męża w 1238 r. Jadwiga przeniosła się do klasztoru w Trzebnicy, a rządy objął syn Henryk II Pobożny. Przez ostatnie lata księżna żyła w umartwieniu. Została pochowana w Trzebnicy.
Już w 1267 r. papież Klemens IV kanonizował Jadwigę, a jej święto patronalne zostało w 1680 r. za pontyfikatu Innocentego XI rozszerzone na cały Kościół.
Św. Jadwiga uważana jest także za patronkę pojednania Niemców i Polaków.
Święto patronalne 16 października.