Faustyna Kowalska

(1905-1938)
Apostołka Bożego Miłosierdzia, zakonnica.
Helena Kowalska urodziła się w Głogowcu w wielodzietnej ubogiej rodzinie jako córka Stanisława i Marianny Babel.
Ze względów materialnych ukończyła zaledwie trzy klasy szkoły podstawowej i od 14 roku życia pracowała jako pomoc domowa.
W 1925 r. została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie, przybierając zakonne imię Faustyna. Była obdarzona szczególnym darem modlitwy kontemplacyjnej i mistycznej. Śluby wieczyste złożyła w 1933 r., choć już wtedy dręczyła ją zaawansowana gruźlica. Faustyna wykonywała w zakonie różne prace fizyczne, przebywała w wielu domach klasztornych. Zawsze jednak odznaczała się pokorą, posłuszeństwem, wyciszeniem, ofiarnością, miłością bliźniego.
Miała liczne objawienia i wizje. Po raz pierwszy ujrzała Jezusa Miłosiernego w Płocku 22 lutego 1931 r., wtedy też otrzymała polecenie namalowania obrazu Chrystusa z napisem "Jezu ufam Tobie", odmawiania koronki i innych modlitw do Bożego Miłosierdzia.
Swoje przeżycia duchowe i widzenia spisała w słynnym dziś na całym świecie "Dzienniczku", przetłumaczonym na wiele języków.


Zmarła 5 października w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie dziś znajduje się Sanktuarium Bożego Miłosierdzia.
Proces beatyfikacyjny siostry Faustyny rozpoczął w 1965 r. metropolita krakowski, abp Karol Wojtyła. Jako Jan Paweł II dokonał jej beatyfikacji w drugą niedzielę wielkanocną 1993 r., a 30 kwietnia 2000 ogłosił ją świętą.
Na mocy jego decyzji w Kościele powszechnym zostało również ustanowione święto Bożego Miłosierdzia, w pierwszą niedzielę po Wielkanocy.
Święto patronalne św. Faustyny przypada 5 października.