Anicet Adalbert Kopliński

Ur. 30 lipca 1875 we Frydlandzie, obecnie Debrzno, zm. ok. 16 października 1941 w Auschwitz, duchowny katolicki pochodzenia niemieckiego, działający w Polsce, kapucyn, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Urodzony w zgermanizowanej rodzinie mazurskiej, był synem Lorenza, Niemca o korzeniach polskich i Niemki Berty. 23 listopada 1893 rozpoczął nowicjat w zakonie kapucynów prowincji westfalskiej. Śluby czasowe złożył 24 listopada 1894, śluby wieczyste 24 listopada 1897, święcenia kapłańskie przyjął 15 sierpnia 1900. Zyskał opinię dobrego kaznodziei. Pracował m.in. wśród polskich emigrantów zarobkowych w Nadrenii i Westfalii. W marcu 1918 został wysłany na naukę języka polskiego do klasztoru kapucynów w Warszawie, gdzie pozostał na stałe.
W Warszawie cieszył się sławą dobrego spowiednika. Z jego usług korzystali m.in. nuncjusze, w tym Achille Ratti, przyszły papież Pius XI. Przede wszystkim zajmował się jednak działalnością wśród ubogich, dla których kwestował, pomagał w nauce i znalezieniu pracy. Był nazywany "jałmużnikiem", "św. Franciszkiem Warszawy", "opiekunem ubogich". Przyjaźnił się z kapucynem Fidelisem Chojnackim (również późniejszym błogosławionym). Pracę społeczną kontynuował po wybuchu II wojny światowej.
W nocy z 26 na 27 czerwca 1941 został aresztowany przez gestapo razem z innymi kapucynami klasztoru warszawskiego. W czasie przesłuchań na Pawiaku miał powiedzieć "wstydzę się, że jestem Niemcem". Przewieziony na początku września 1941 do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz, otrzymał numer obozowy 20376 oraz oznaczenie "P" (Polen). Uznany za "nieproduktywnego więźnia", pobity pierwszy raz już przy wysiadaniu z transportu, zmarł w połowie października, prawdopodobnie zamordowany w komorze gazowej.
W 1999 został beatyfikowany przez Jana Pawła II w grupie 108 polskich męczenników II wojny światowej. Dniem jego pamięci liturgicznej jest 16 października.