Bernardyna Maria Jabłońska

(1878-1940)
patronka opuszczonych i nieszczęśliwych, albertynka.
Urodziła się we wsi Pizuny k. Narda i Lubaczowa w rodzinie włościańskiej, jako córka Grzegorza i Marii. Uczyła się w domu.
Gdy miała 15 lat umarła jej matka. Ponowne małżeństwo ojca zmieniło życie domowe. Maria stała się osobą samotną, stroniącą od koleżanek i zabaw.
W 1896 r. poznała brata Alberta Chmielowskiego. Pod jego wpływem opuściła dom i podjęła próbę życia zakonnego w całkowitym poświęceniu się w służbie biednym i opuszczonym. Ofiarnie pomagała Bratu Albertowi, podziwiała jego oddanie Bogu i czynienie miłosierdzia wobec bliźnich w bezinteresownej miłości do Chrystusa.
Habit zakonny oraz imię Bernardyna przyjęła w 1897 r. Do świętości dojrzewała pod opieką Brata Alberta, a siłę do służenia Chrystusowi w cierpiących bliźnich czerpała z żarliwej modlitwy, głównie przed Najświętszym Sakramentem.
7 kwietnia 1902 r. Brat Albert mianował ją przełożoną generalną zgromadzenia sióstr albertynek, którą pozostała przez 38 lat, aż do śmierci.
Zmarła w opinii świętości 23 września. Została pochowana na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Obecnie szczątki jej znajdują się w kościele Albertynek "Ecce Homo" w Krakowie.
Beatyfikacji dokonał Jan Paweł II w Zakopanem 6 czerwca 1997 r.
Święto patronalne 23 września.