Święci Pustelnicy Andrzej Świerad i Benedykt

Św. Andrzej Świerad	Święty Benedykt

Andrzej Świerad, zw. Żurawkiem (ok. 1030-1034)
Wyznawca, benedyktyn, pustelnik.
Pochodził z wieśniaczej rodziny z Opatowa k. Wiślicy.
Był kamedulskim mnichem z klasztoru benedyktyńskiego św. Hipolita na górze Zabór k. Nitry na Słowacji. Według legendy założył pustelnię w Tropiu nad Dunajcem, a następnie wędrował na południe aż do Trenczyna.
Nieopodal klasztoru w lasach na górze Zabór prowadził życie pokutnicze, pełne umartwienia i gorliwej modlitwy.
Zmarł między rokiem 1030, a 1034, a jego relikwie przechowywane są w kościele św Emmerana w Nitrze.
Na prośbę króla węgierskiego Władysława papież Grzegorz VII aprobował w 1083 r. przedstawiony na synodzie prowincji w Nitrze kult świętych lokalnych, w tym Andrzeja wyznawcy i jego ucznia Benedykta, męczennika. Święto patronalne wraz ze św Benedyktem, męczennikiem 13 lipca.

Benedykt (zm. 1037)
męczennik, benedyktyn, eremita polskiego pochodzenia.
Był uczniem św. Andrzeja Świerada i podobnie jak mistrz przywdział habit w klasztorze św. Hipolita na górze Zabór pod Nitrą.
Jego życie znane jest jedynie z opisu biskupa Maurusa z Pecs (ok. 1064), z którym Benedykt spotykał się w klasztorze św. Marcina na górze Panońskiej na Węgrzech.
Trzy lata, po śmierci Andrzeja Świerada zbójcy napadli na Benedykta w pustelni, wywlekli nad rzekę Wag, zamordowali, a ciało wrzucili do wody koło Skały w pobliżu Trenczyna na Słowacji.
Został pochowany obok św Andrzeja w kościele św Emmerana w Nitrze. Jego kult został zatwierdzony na synodzie węgierskim w 1083 r.
W liturgii Benedykt wspominany jest 13 lipca razem z Andrzejem Świeradem.