Szymon z Lipnicy

ok. 1438 - 1482
Wyznawca, kapłan, kaznodzieja, bernardyn.
Urodził się w niezamożnej rodzinie w Lipnicy Murowanej. Zdolności zauważone u niego podczas nauki w szkółce parafialnej spowodowały, że wysłano go do Krakowa do szkoły przy kościele Mariackim. W latach 1454-1457 studiował w Akademii Krakowskiej, uzyskując stopień bakałarza z filozofii.
Pod wpływem przebywającego w Polsce św. Jana Kapistrana już w 1453 r. wstąpił do zakonu bernardynów. Po wyświęceniu na kapłana w 1460 r. pełnił w zakonie funkcje przełożonego konwentu w Tarnowie oraz mistrza nowicjatu. W 1474 r. był delegatem na kapitułę generalną w Pawii.
Wyjątkowość życia i działania Szymona wynikały z daru bojaźni Bożej, wielkiej pobożności i głoszenia Słowa Bożego. W pracy nad życiem wewnętrznym starał się o pomnożenie Bożych łask, mądrości 1 wiedzy. Stał się słynnym kaznodzieją bernardyńskim w Krakowie, w katedrze na Wawelu mówił kazania dla dworu królewskiego oraz dla uczestniczących w nabożeństwach biskupów i profesorów Krakowskiej Akademii.
Ważnym wydarzeniem w życiu Szymona z Lipnicy stała się pielgrzymka do Ziemi Świętej i przeżycie męczeńskiej śmierci Chrystusa. W czasie szalejącej w Krakowie dżumy nawoływał w kazaniach do pokuty, a sam ofiarnie służył chorym, pozostawionym bez opieki, z obawy przed zarażeniem. Nie lękał się śmierci, a życie swe ofiarował za bliźnich.
Zmarł w opinii świętości 18 lipca, w czasie panującej zarazy, i został pochowany w Krakowie w kościele oo. Bernardynów.
W 1685 r. papież Innocenty IX wydał na podstawie odwieczności kultu Szymona z Lipnicy dekret beatyfikacyjny. Starania o kanonizację podjęto w 1767 r., ale okres zaborów udaremnił je. Dopiero w 1948 r. Kongregacja Obrzędów Stolicy Apostolskiej wydała dekret o ponownym podjęciu sprawy. Starania o kanonizację są w toku.
Święto patronalne 18 lipca.