Sadok i 48 towarzyszy

(zm. 1259 lub 1260), męczennicy sandomierscy, dominikanie.
Sadok był Polakiem, który w Rzymie już jako ksiądz wstąpił do zakonu.
Około 1221 r. św. Dominik wysłał Sadoka i dwóch braci na Węgry dla utworzenia tam klasztoru dominikańskiego. Przez wiele lat ewangelizował w Lorch, a w Zagrzebiu był przeorem klasztoru.
Przyjmuje się również, że Sadok apostołował wśród pogańskich Kumanów, zwanych Połowcami. Przełożył pacierz i katechizm na ich język.
Po powrocie do Polski szerzył dominikańską misję w Sandomierzu, gdzie wybrany został przeorem.
Podczas drugiego najazdu Tatarów na Polskę w 1259 r. Sadok postanowił wspierać modlitwami obrońców Sandomierza, a mieszkańców nawoływał do pojednania z Bogiem. Sadok przygotował współbraci na męczeństwo, mocą Ducha Świętego obdarzeni zostali gotowością oddania życia za Chrystusa. Dominikanie zginęli razem z wieloma mieszkańcami miasta.
Dokładnie nie znamy liczby zakonników, ale najczęściej podawana jest 49. Istnieją jednak niewątpliwe ślady wczesnego kultu męczenników sandomierskich.
Zatwierdzenie kultu nastąpiło 18 października 1807 r. za pontyfikatu Piusa VII.
Święto patronalne 2 czerwca.