Bogumił

ok. 1138 - 1203
biskup, patron archidiecezji gnieźnieńskiej, pustelnik.
Pochodził z rycerskiego rodu Leszczyców, osiadłego wśród rozlewisk Warty w miejscowości Dobrowa. Brak ścisłych danych historycznych o jego życiu. Według tradycji Bogumił wstąpił do zakonu cystersów w Kazimierzu, gdzie odbył studia, otrzymał święcenia kapłańskie i przybrał imię Piotr. Gdy przebywał w Koprzywnicy pod Sandomierzem obrano go opatem. W 1186 r. został biskupem poznańskim, a rok później arcybiskupem gnieźnieńskim.
Przez 12 lat zarządzania metropolią gnieźnieńską przeciwstawiał się rozluźnieniu obyczajów i posłuszeństwa kościelnego. W 1198 r. przedstawił legatowi papieskiemu przebywającemu w Polsce rezygnację z urzędu ordynariusza, która została przyjęta.
Bogumił został pustelnikiem i osiedlił się niedaleko Dobrowy na wyspie rzeki Warty. Post i umartwienia oraz żarliwą modlitwę ofiarowywał za błądzących wyznawców Chrystusa. Okolicznej ludności służył posługą kapłańską, był miłosiernym ojcem, niosącym pomoc duchową i materialną. Bogumił żył w odosobnieniu 12 lat.
Zmarł w opinii świętości 10 czerwca i został pochowany w kościele parafialnym. Dobrowa stała się ośrodkiem kultu Bogumiła na całą Wielkopolskę.
27 maja 1925 r. Stolica Apostolska wydała dekret potwierdzający jego wielowiekowy, nieprzerwany kult. Papież Paweł VI ogłosił Bogumiła patronem archidiecezji gnieźnieńskiej.
Święto patronalne 10 czerwca.