Stanisław Kazimierczyk
duszpasterz krakowski, kanonik regularny laterański. Urodził się w Kazimierzu koło Krakowa (obecnie dzielnica miasta) jako jedyny syn urzędnika miejskiego Macieja i Jadwigi Sołtysów.
Uczęszczał do szkoły parafialnej przy kościele Bożego Ciała, prowadzonej przez księży z zakonu kanoników regularnych laterańskich. Do tego zakonu wstąpił Stanisław mając najprawdopodobniej 17 lat. Studiując na Akademii Krakowskiej uzyskał w 1466 r. doktorat z filozofii, a rok później z teologii.
Niewiele jest informacji o jego życiu. Wiadomo, że po wyświęceniu na kapłana dążył do świętości w wielkim uwielbieniu Najświętszego Sakramentu, spędzając długie godziny na adoracji. Mszę św. odprawiał z niezwykłą pobożnością i przejęciem. Stanisław, przepełniony wiarą i ogromną wiedzą, wiódł życie zakonne pełne skromności, pokory i miłości bliźniego, której dawał wyraz w uczynkach miłosierdzia.
Królewicz Jan Olbracht przypisywał swe zwycięstwa nad Tatarami w 1487 r. błogosławieństwu udzielonemu mu przez Stanisława Kazimierczyka przed wyruszeniem na wojnę. W zakonie Stanisław pełnił funkcję kaznodziei i mistrza nowicjatu, a urząd podprzeora piastował aż do śmierci.
Zmarł 3 marca w postawie klęczącej w klasztorze na Kazimierzu. Grób Stanisława stał się ośrodkiem kultu, który rósł na skutek uzyskiwanych łask i doznawanych cudów.
18 kwietnia 1993 r. Jan Paweł II ogłosił Stanisława Kazimierczyka błogosławionym na podstawie dekretu o heroiczności cnót i dawności kultu (ab immemorabilis tempore).
Święto patronalne 5 maja.