Kazimierz

1458-1484
Wyznawca, patron Polski i Litwy, królewicz.
Był synem króla Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuszanki, księżniczki habsburskiej. Urodził się w zamku na Wawelu. Podobnie jak jego bracia był wychowankiem ks. Jana Długosza, wybitnego historyka.
Odznaczał się nieprzeciętnymi zdolnościami, pobożnością i szlachetnym charakterem. Jako 13-letni królewicz uczestniczył w 1471 r. w nieudanej wyprawie przeciw królowi węgierskiemu, Maciejowi Korwinowi po koronę św. Stefana.
Kazimierz kształcił się na zamku w Dobczycach niedaleko Krakowa. Od 15 roku życia był przygotowywany przez ojca do obowiązków królewskich. Brał udział m.in. w uroczystych audiencjach obcych poselstw, w spotkaniu z mistrzem zakonu krzyżackiego w Malborku (1476), w obradach sejmu w Piotrkowie. Jako namiestnik króla rządził w Koronie, a w 1483 r. był podkanclerzym na Litwie.
Kazimierz zmarł 4 marca 1484 r. w Grodnie, a przyczyną śmierci była nasilająca się gruźlica. Wieść o przedwczesnym odejściu królewicza wzbudziła ogólny żal i smutek. Został pochowany w katedrze w Wilnie, która stała się ośrodkiem jego kultu.
Królewicz Kazimierz był gorliwym czcicielem Eucharystii i Matki Bożej. Zlecane mu obowiązki publiczne nie umniejszały głębi jego życia wewnętrznego, modlitwy i miłosierdzia wobec biednych. Nazywany był obrońcą ubogich i uciemiężonych. Ślubował Bogu czystość i odmówił zawarcia małżeństwa z córką cesarza Fryderyka III.
Św. Kazimierz stał się patronem Polski i Litwy, a czczony jest przede wszystkim w Wilnie.
Jego kult potwierdzony został już w 1551 r. po badaniach przeprowadzonych przez legata papieskiego Zachariasza Ferrari. Z uwagi na to, że tamta bulla papieska zaginęła, papież Klemens VII sporządził ją ponownie w 1602 r. przypisując cześć liturgiczną św. Kazimierza całemu Kościołowi.
Pius XII ogłosił w 1950 r. św. Kazimierza patronem młodzieży litewskiej.
Święto patronalne przypada 4 marca.