Święty Rajmund z Penafort

Kapłan, ok. 1180-1275, wspomnienie dowolne.
Świętych pod imieniem Rajmunda czci Kościół - 6, błogosławionych - 3. Nasz Święty urodził się pomiędzy rokiem 1175, a 1180 w Yillafranca del Panades, w pobliżu Barcelony (Hiszpania). Pochodził ze szlachty kastylijskiej, z rodziny Penafort. W szkole katedralnej ukończył trivium i quadrivium.
W roku 1210 udał się do Bolonii, gdzie ukończył chlubnie prawo kościelne i rzymskie. Od roku 1216 na tymże znanym uniwersytecie sam rozpoczął wykłady jako doktor. W tym też czasie wydał swoje pierwsze monumentalne dzieło Summę prawa, podręcznik dla studentów prawa.
W 1218 roku biskup Barcelony, Berengariusz IV z Palou, zakładając wyższą szkołę dla kształcenia kleru swojej diecezji, zaprosił na wykładowcę św. Rajmunda. Równocześnie zaprosił dominikanów, których w 1220 roku przysłał św. Dominik. Rajmund rychło zaprzyjaźnił się z nimi tak dalece, że wstąpił do nich w 1222 roku.
W 1230 roku zaprosił św. Rajmunda do Rzymu papież Grzegorz IX i wyróżnił go godnością swojego spowiednika i jałmużnika. Jako doradca papieski rozwinął Święty szeroką i owocną działalność. Co tylko uważał, że sprawie Bożej wyjdzie na lepsze, podsuwał ojcu świętemu. Na dworze papieskim zapoznał się także Rajmund z najznakomitszymi osobistościami Kościoła owych czasów. Miał więc okazję również za ich pośrednictwem rozwijać apostolską działalność. Największym jednak dziełem Świętego było uporządkowanie prawa kościelnego. W ciągu wieków nagromadziło się tak wiele zarządzeń i ustaw papieskich, i soborowych, że trudno było nawet znawcom w tym gąszczu się rozeznać. Papież Grzegorz IX bullą Rex Pacificus promulgował zestaw obowiązujących odtąd praw kanonicznych, które zebrał i uporządkował św. Rajmund pod nazwą Decretales Gregorii IX (Dekrety Grzegorza IX).
W 1236 roku Święty powrócił do Hiszpanii, ale tu spadł na jego barki nowy ciężar: uchwałą kapituły generalnej w Barcelonie został wybrany przełożonym generalnym zakonu (1238). Miał wówczas ok. 60 lat. Natychmiast z właściwą sobie energią zabrał się najpierw jako wytrawny jurysta do przeredagowania konstytucji zakonnych. Zatwierdzono je na kapitułach w latach 1239 i 1241. Okazał się wspaniałym administratorem i organizatorem zakonu, który rozszerzał się po Europie błyskawicznie, ale któremu groziło rozluźnienie.
Po dwóch latach szczęśliwych rządów zrzekł się przełożeństwa, powrócił do Barcelony i oddał się nawracaniu Maurów i Żydów. Napisał dzieła prawnicze: Summę pastoralną i Traktat o małżeństwie. Był spowiednikiem i doradcą króla Aragonii, Jakuba I, a także wielu mężów stanu.
Pomimo bardzo czynnego życia i praktyk pokutnych, którymi trapił swoje ciało, dożył Święty ponad 95 lat życia. Zasnął w Panu w Barcelonie dnia 6 stycznia 1275 roku. Jego pogrzeb był prawdziwą manifestacją. Wziął w nim udział sam król ze swoim dworem. Jego wspomnienie doroczne przypadało zawsze 23 stycznia.
Obecnie 7 stycznia, gdyż dzień ten jest najbliższy jego zgonu. Relikwie jego spoczywają w Barcelonie, w kościele dominikanów. Kanonizowany w roku 1601.