Święty Paweł I Pustelnik

ok. 228 - 341.
Imię to nosiło 56 świętych i 20 błogosławionych. O naszym Świętym ukazało się sporo żywotów. Podstawą jednak dla wszystkich jest Życie Pawła, napisane przez św. Hieronima († ok. 420). Godnego hagiografa doczekał się św. Paweł.
Urodził się ok. roku 228 w Tebach. Ponad 2000 lat przed Chrystusem była tu potężna stolica państwa faraonów egipskich, ale za czasów św. Pawła była to licha wioska, jak po dzień obecny. Pozostały natomiast ruiny potężnych świątyń. Pierwsze lata spędził św. Paweł szczęśliwie w domu rodzinnym Wybuchło jednak jedno z najkrwawszych prześladowań chrześcijaństwa za panowania cesarza Decjusza. Paweł miał wówczas ok. 20 lat. By uniknąć tortur i śmierci, uszedł na pustynię. Prześladowanie trwało krótko, bo zaledwie dwa lata, ale Paweł tak dalece zasmakował w ciszy pustyni, że postanowił tam pozostać na zawsze. Jako pustelnik spędził samotnie 90 lat! Kiedy był bliski śmierci, odwiedził go św. Antoni, pustelnik. Legenda głosi, że św. Pawła karmił na pustyni Pan Bóg przez kruka, który mu codziennie przynosił pół bochenka chleba. Kiedy przybył św. Antoni, kruk miał przynieść cały bochenek. Przytaczamy tę legendę dlatego, że znalazła się ona w herbie zakonu paulinów, którzy obrali sobie św. Pawła Pustelnika za swojego głównego patrona: kruk na palmie z bochenkiem chleba. Święty miał oddać Bogu ducha na ręku św. Antoniego. Kiedy ten był w kłopocie, jak wykopać grób dla przyjaciela, według podania miały zjawić się dwa lwy i ten grób wykopać. Dwa lwy znalazły się dlatego również w herbie paulinów. Św. Paweł zmarł, mając ok. 113 lat.
Św. Paweł jest pierwszym historycznie imiennie znanym pustelnikiem. Dlatego otrzymał zaszczytny przydomek Pierwszego Pustelnika. Znalazł on tak wielu naśladowców, że pustynie Afryki czy też zachodniej Azji nie mogły ich pomieścić. Cesarz Justynian I (| 565) na miejscu pieczary, w której przebywał Święty, wystawił pod jego wezwaniem obszerny kościół i klasztor. We wieku XII jego relikwie miano przewieźć do Konstantynopola. W czasie wojen krzyżowych krzyżowcy mieli je zabrać stamtąd i przewieźć do Wenecji (1240), a w roku 1381 do Węgier, do Budapesztu. Relikwię głowy Świętego otrzymał cesarz Karol IV Luksemburski i umieścił ją w kaplicy zamkowej w Karlsteinie. Stąd zaś Ludwik II Węgierski przeniósł ją na zamek w Budzie.