Błogosławiona Marcelina Darowska

1827 - 1911
wdowa, apostołka Bożej obecności w działaniu, zakonnica niepokalanka.
Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej w Szulakach na Ukrainie, jako córka Jana i Maksymilii Jarzębskiej. Przez kilka lat uczyła się w Odessie, a po powrocie do domu pomagała ojcu w zarządzaniu majątkiem.
W 1849 r. wyszła za mąż za Karola Darowskiego. Po trzech latach owdowiała, a w 1853 r. umarł jej synek.
Marcelina wyjechała z córeczką do Paryża i Rzymu, gdzie przebywała przez 5 lat. Tam poznała Józefę Karską, która dążyła do założenia zgromadzenia zakonnego niepokalanek oraz księży zmartwychwstańców - Aleksandra Jełowickiego i Hieronima Kajsiewicza. Wywarli oni ogromny wpływ na życie duchowe Marceliny, która już w 1854 r. złożyła prywatne śluby czystości i posłuszeństwa.
Po powrocie do kraju zajmowała się zapewnieniem sobie i córce środków utrzymania W 1860 r. powróciła do Rzymu, by po śmierci s. Józefy Karskiej podjąć się kierownictwa zgromadzenia sióstr niepokalanek. Rok później złożyła śluby zakonne, a w 1863 r. po zlikwidowaniu domu zakonnego w Rzymie, przeniosła go do Jazłowca na Podolu.
S. Marcelina ułożyła regułę zgromadzenia, którą w 1886 r. zatwierdziła Stolica Apostolska. Zawarła w niej duchowość sióstr niepokalanek oraz zadania wychowawcze wobec młodzieży żeńskiej, przyszłych matek-chrześcijanek.
S. Marcelina uczyła głębokiego patriotyzmu, opartego na miłości Boga, Kościoła i Ojczyzny, sama dając przykład trwania w łasce Bożej i czystości intencji w działaniu. Uważała, że aby to osiągnąć, potrzebna jest stała praca nad sobą i kształcenie woli.
Zmarła 5 stycznia w Jazłowcu.
Beatyfikowana 6 października 1996 w Rzymie przez Jana Pawła II.
Święto patronalne 5 stycznia.